تاخیر در بهبود زخم در دیابت نوع 1 به محصولات 5-لیپواکسیژناز بستگی دارد

 21سپتامبر 2018- دیابت نوع 1 با التهاب سیستمیک درجه ی خفیف (LGI)همراه است. ما قبلا نشان داده ایم که LGI در موشهای دیابتی به مقدار leukotriene یا LTB₄ موجود در گردش خون سیستمیک بستگی دارد که پاسخ گیرنده های 

toll-like/IL1β را در ماکروفاژها تقویت می کند. اختلال در بهبود زخم ها یکی از بیماری مهم همراه با دیابت است و ماکروفاژها در این فرایند نقشی کلیدی ایفا می کنند.

 در این مقاله، ما نقش leukotrieneها را بر فنوتیپ مونوسیت ها و ماکروفاژها و اختلال بهبود زخم در موش های دیابتی مورد بررسی قرار دادیم.

در این تحقیق از موشهای وحشی 129SvEیا WT که با کمک استرپتوزوتوسین به دیابت نوع 1 مبتلا شده بودند و موشهایی که آنزیم 5 - lipoxygenase  در آنها خاموش شده بود و در نتیجه با کمبود leukotrieneها مواجه بودند(leukotrienes-deficient 5LO^−/−)، استفاده کردیم. در موشهای مبتلا به دیابت، سطوح سیستمیکLTB4، TNF-α، IL-6، IL-10، IL-12  و IFNγ  و همچنین فراوانی مونوسیتهای پیش التهابی (CD11b⁺Ly6C^highLy6G⁻)در مقایسه با موشهای سالم افزایش یافته بود.

 در موشهای دیابتی5LO^−/−  ، این پارامترها مشابه با موش های سالم بود. ماکروفاژهای ساکن در پریتونیال در موشهایWT دیابتی، فنوتیپی شبیه به M1فعال را نشان می دادند. ماکروفاژ های موشهای دیابتی5LO^−/−  ، مارکرهای ماکروفاژهای M2 فعال را نشان می دادند و هنگامی که با  IL4تحریک می شدند،  phosphorylated-STAT6افزایش می یافت. بهبودی زخم های پوستی در موش های دیابتیWT  که دچار اختلال شده بود با کاهش فراوانی ماکروفاژهایM2   در ضایعات ارتباط داشت. در موشهای دیابتی5LO^−/−  ، فراوانی ماکروفاژهای M2 در زخم، مشابه با آنچه بود که در موش های سالم مشاهده می شد، این موضوع نشان می دهد که اختلال در بهبودی زخمهای موش های دیابتی به محصولات 5 لیپواکسیژنازبستگی دارد. بنابراینمهار leukotrieneها یا استفاده از آنتاگونیسم گیرنده های آن می تواند یک گزینه ی درمانی برای زخم های دیر ترمیم در بیماران دیابتی باشد.

متن اصلی این مقاله در ادرس منبع بصورت آزاد قابل مطالعه است:

https://www.nature.com/articles/s41598-018-32589-7

Scientific Reportsvolume 8, Article number: 14164 (2018)